O historii słów kilka

W wieku ośmiu lat rozpoczął naukę w prywatnym katolickim Gimnazjum im. św. Stanisława Kostki. W 1937 r. uzyskał tzw. małą maturę i przeniósł się do Liceum Towarzystwa Wychowawczo-Oświatowego. W maju 1939 r. skończył liceum.

Po wybuchu drugiej wojny światowej został pracownikiem Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.

Wspominając oblężenie Warszawy we wrześniu 1939 r. mówił: „Zostałem noszowym włączyłem się do prac służb sanitarnych. Po prostu brałem nosze z nieznanymi mi mężczyznami, nosiłem rannych, umierających. Brało się nosze i szło tam gdzie spadły bomby. (…) Normalna obywatelska sprawa, ale dla siedemnastoletniego chłopaka bardzo trudna”. (M. Komar „Władysław Bartoszewski – Skąd pan jest”; wywiad-rzeka)

Od 22 września 1940 r. do 8 kwietnia 1941 r. Bartoszewski był więźniem KL Auschwitz (numer obozowy 4427); został uwolniony z obozu w wyniku zabiegów PCK w Międzynarodowym Czerwonym Krzyżu.

„12 grudnia, w czasie pracy przy czyszczeniu cegieł straciłem przytomność. (…) Byłem wycieńczony, pokaleczony, zbolały. To zgodne z normą oświęcimską. Tak jak normalne byłoby, gdybym zginął od uderzenia pałką, albo od przydeptania gardła butem kapo. Dziwną rzeczą było, że więźniowie zanieśli mnie do Krakenbau i położyli przy schodach. Nie mogli zrobić nic więcej, bo musieli natychmiast wrócić do pracy. Uratowali mi życie” – mówił Komarowi.

W styczniu 2005 r. podczas uroczystości 60. rocznicy wyzwolenia Auschwitz Bartoszewski powiedział, że gdy jako osiemnastoletni Polak stanął we wrześniu 1940 r. po raz pierwszy na placu apelowym Auschwitz I, wśród 5,5 tys. innych Polaków, „nie przychodziło mu w ogóle do głowy, że przeżyje Hitlera i II wojnę światową”.

Od lata 1942 r. uczestniczył w walce przeciwko okupantowi działając w Armii Krajowej i w Delegaturze Rządu na Kraj (Departament Spraw Wewnętrznych).

W latach 1942-1944 współorganizował tajną Radę Pomocy Żydom (kryptonim Żegota). Był współredaktorem podziemnej prasy, działaczem katolickiego Frontu Odrodzenia Polski; uczestniczył w Powstaniu Warszawskim.

Historyk Krzysztof Kunert, w specjalnym dodatku „Tygodnika Powszechnego”, wydanym w związku z 85. rocznicą urodzin Bartoszewskiego, podkreślał, że większość z ponad 1200 swoich publikacji traktuje on jako „wypełnienie nakazu dania świadectwa” czasom wojny. Bartoszewski jest autorem m.in. opracowania „Egzekucje publiczne w Warszawie w latach 1943-1944”, które zostało włączone do materiałów dokumentacyjnych, przygotowanych przez stronę polską na Proces Norymberski.

„Nikt z żyjących obecnie świadków Warszawy owych dni nie zdobył tak kompletnego widzenia ówczesnej rzeczywistości jak Władysław Bartoszewski” – napisał prof. Aleksander Gieysztor w przedmowie do książki Bartoszewskiego „1859 dni Warszawy”, będącej kalendarium okupacyjnej i powstańczej stolicy.

Po wojnie Bartoszewski był współpracownikiem Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce, a także członkiem PSL „Mikołajczykowskiego”.

Lata powojennej Polski to także trudny okres w życiorysie Bartoszewskiego. Prześladowany przez reżim komunistyczny i skazany pod zarzutem szpiegostwa, od listopada 1946 r. do sierpnia 1954 r. spędził w komunistycznych więzieniach. Został zrehabilitowany w 1955 r.

Współpracował z „Tygodnikiem Powszechnym”. W latach 80. uczestniczył w różnych działaniach opozycyjnych, był m.in. współzałożycielem Towarzystwa Kursów Naukowych i wykładowcą „Uniwersytetu Latającego”, w latach 1974-1985 wykładał historię Polski na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.

Aktywny w okresie tworzenia NSZZ „Solidarność”, internowany od 13 grudnia 1981do 28 kwietnia 1982 r. W latach 1983-1990 był profesorem gościnnym nauk politycznych na trzech uniwersytetach w RFN: w Monachium, Eichstaett i Augsburgu.

Obywatel honorowy Warszawy, Gdyni i Wrocławia, członek honorowy Światowego Związku Żołnierzy AK; odznaczony Orderem Orła Białego (1995), Krzyżem Wielkim RFN (2001), wysokimi odznaczeniami Austrii, Litwy, Estonii, Węgier, Hiszpanii, tytułem „Sprawiedliwy między Narodami Świata” (1963) w Jerozolimie. W 1991 r. został Obywatelem Honorowym Państwa Izrael.

W latach 1990-1995 Bartoszewski był ambasadorem RP w Austrii, dwukrotnie był ministrem spraw zagranicznych: od marca do grudnia 1995 r. i ponownie od lipca 2000 do października 2001 r. Był przewodniczącym Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej i Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, a także prezesem Polskiego PEN Clubu.

Autor około 40 książek na temat historii najnowszej Polski i Europy, w szczególności dotyczących problematyki polsko-niemieckiej i polsko-żydowskiej, m.in. „Ten jest z ojczyzny mojej”, „1859 dni Warszawy”, „Dni walczącej stolicy”, „Moja Jerozolima, mój Izrael”, „Dziennik z internowania”.

Doktor honoris causa uniwersytetów w Warszawie, Wrocławiu, Marburgu, PONO w Londynie, Uniwersytetu Żydowskiego w Baltimore. Laureat Nagrody Herdera (1983) i Nagrody Pokojowej Księgarstwa Niemieckiego (1986), nagrody H.Heinego (1996), R. Guardiniego (1995) i innych.

Podczas obchodów 50. rocznicy zakończenia II wojny światowej jako czwarty w historii obcokrajowiec wygłosił w 1995 r. przemówienie na uroczystym posiedzeniu obu izb parlamentu niemieckiego w Bonn.

Życiorys Bartoszewskiego to historia niezłomności charakteru, odwagi i gotowości niesienia pomocy – mówią jego przyjaciele.

Na pytanie ks. Adama Bonieckiego w wywiadzie w „Tygodniku Powszechnym”: „A więc udane życie” Bartoszewski odpowiadał: „Ja właściwie jestem całkowicie wynagrodzony i to nie jest żadna obłuda. Ponad wszelkie zasługi. Bohaterstwo? Rzeczywiście brałem udział w pomocy Żydom, ale też cholernie się bałem. Straszliwie się bałem. Tego nikt nie wie, bo bym się wstydził przyznać. Inni ludzie robili równie wspaniałe rzeczy, biegali z granatami, strzelali do pułkowników gestapo. Pewnie też się bali. Ja się bałem w inny sposób. Ale to że mogłem w jakiejś mierze, minimalne w stosunku do chęci, pomóc komuś, okazało się w końcu czymś co ma sens”.

Zmarł 24 kwietnia 2015 r. w Warszawie.